Soms neurie ik nog wel eens een deuntje uit de oudheid. Heimweegevoel. Ik beperk me overigens tot het neuriën omdat dat minder pijnlijk is voor mijn omgeving. Zingen is geen optie, en sinds ik in het bezit ben van een aangemeten gebit is fluiten al helemaal uit den boze. Heb het ooit nog eens geprobeerd toen ik mijn Jack Russel uit een konijnenhol wilde lokken, maar het succes bleef zeer beperkt. Mijn gebit schoot uit mijn mond en ik kon nog net de Russel op tijd vastgrijpen. Anders was hij ermee het hol ingekropen. Maar dat terzijde. Ik neuriede het liedje van Wim Sonneveld. Het dorp. Over vroeger, toen volgens zeggen alles beter was. Toen we nog gezellig arm waren, niet oud werden en gedurende de aftakelperiode volledig afhankelijk waren van de plaatselijke diaconie en of eventuele familie… Volgens de deun van Sonneveld hebben we daar in toenemende mate heimwee naar…
En dan meteen even het goede nieuws: we keren terug naar deze tijd. Ik heb uit de rapportage van het één of andere onderzoeksbureau begrepen dat we de komende jaren een kleine 800 verzorgingshuizen opheffen en dat we de ouderen terugjagen in de armen van buren, familie en reeds eerder genoemde kerkelijke instanties. Tenminste, als die dan nog bestaan want ook met de kerken gaat het rap bergaf. Nu is die maatregel gelukkig niet uitgevaardigd omdat er minder ouderen zijn. We blijven op niveau. Nee, omdat we het niet meer kunnen betalen. En dat geloof ik meteen. We moeten binnen ons land nu eenmaal prioriteiten stellen. En onze prioriteit ligt momenteel meer binnen het overeind houden van banken dan bij de inmiddels afgeschreven en dus geld kostende bejaardenclub. En dat is begrijpelijk. Als er spontaan een oudere omvalt, dan wordt ie altijd wel weer door iemand opgeraapt en ongetwijfeld vanuit de sociale burenplicht van een gratis pleister voorzien. Als er een bank omvalt, dan kost dat zwaar geld…
Er gaan dus ca 800 verzorgingshuizen op slot en de potentiele kandidaten worden geacht hun heil in hun directe omgeving te zoeken. En dat moet allemaal prima kunnen. Zo gaan we weer terug naar de tijd van de vrije uitloop-bejaarde. Mensen die voorzien van een rollator over straat zwalken op zoek naar de geborgenheid van weleer. Terug naar Het Dorp van onze Sonneveld. Al scharrelend “langs het tuinpad van mijn vader, waar de hoge bomen staan. Luisterend naar de kar die ratelt op de keien terwijl we zoethout kopen voor een cent…” Geweldig allemaal.
Nu gaat het gelukkig allemaal nog een poosje duren, dus hebben we nog wat tijd om ons goed voor te bereiden. En dat is ook wel nodig. Eerst maar eens kennis maken met onze buren die al een jaartje of tien anoniem naast ons wonen Zal toch onze verwachting uit moeten spreken met betrekking tot onze toekomstige zorgwensen. En dan met name de maaltijden. Hou niet van vis. Best lastig. Ik voel heimwee. We zijn ooit vanuit een goedkoop sociaal getinte arbeidersvolksbuurtje naar de moderne Vinex geëmigreerd. Vanwege het inkomen. Plotseling roept iets in mij dat scheefwonen voor ons eigenlijk de minst slechte optie is.. Morgen maar eens de volkshuisvesting bellen. Ik begin spontaan te neuriën…
