Vanochtend las ik in de krant een stukje over de ervaring van de Nederlandse horeca met de Albert Heijn actie “tweede diner gratis”. Dat is zo’n actie waarbij je aan de kassa van de Albert als troost voor het lange wachten, een zegeltje krijgt. Als je een volle spaarkaart hebt, dan kun je een afspraak maken bij de plaatselijke horeca en kun je tegen inlevering van de kaart het tweede diner gratis krijgen. Je moet ze wel vooraf waarschuwen dat je komt, want als er teveel komen, heeft men een probleem.
Afgezien van wat praktische probleempjes leek de horeca wel redelijk tevreden met de spaaractie. Helaas heeft de krant verzuimd om ondergetekende in de rol van klant naar zijn ervaring te informeren. Ik ben namelijk “gebruikerservaren” en krijg spontaan een enorme jeuk als ze mij zo’n zegeltje bij de kassa aanbieden. En voor alle duidelijkheid: het is geen vreugdejeuk.
Vorig jaar zijn we met vrienden op deze spaarkaarten uit eten geweest bij de plaatselijke horeca. Onder het motto “tweede diner gratis” hebben we een tafeltje gereserveerd. Nu wil het verhaal dat we al vaker bij dit specifieke restaurant zijn wezen dineren omdat de prijs in verhouding tot de geleverde kwaliteit prima was. Tja, totdat je met spaarkaarten aankomt.
Natuurlijk was ik al wat sceptisch want ook ik kan rekenen en ook ik snap wel ongeveer hoe de horeca in elkaar steekt. Het credo is simpel: niets voor niets. Zelfs het glaasje van Vitens moet omzet genereren dus probeer mij vooral niet uitleggen dat ze voornemens zijn de spullen voor niks weg te geven. Ook al is Albert de initiatiefnemer. Het moet nu eenmaal uit de lengte of uit de breedte komen.
In ons restaurant bestelden we zoals gebruikelijk een lekker biefstukje met een wat opleukend sausje. Daarbij een flesje witte wijn en een paar glaasjes Spa Wit oftewel Vitens kraanwater. Na de bestelling klopte vol verwachting ons hart want wij uit Holland vinden het heel spannend als we iets voor niks krijgen. Na een half uurtje ergernis rond een asociaal gezin, wat eveneens zijn kans schoon zag in deze actie, kwam de serveerster met de bestelde spullen.
En ja hoor, zoals verwacht: het diner zag er heel anders uit dan normaal. De biefstuk leek gehalveerd, door het sausje zag je de kleur van het tafelkleed, normaal lag er een takje groen over de biefstuk, nu bleef het beperkt tot een blaadje uit de heg. Bovendien was nu voor het eerst ook de kleur van het bord zichtbaar. Hij bleek wit van kleur.
‘Eet smakelijk, kan ik nog wat wijn brengen?’, vroeg de serveerster. ‘Hoe laat komt de rest ?’, vroeg ik nadat ik het bord grondig had geïnspecteerd. Mijn vrouw stootte mij aan. ‘Hoe bedoelt u?’, vroeg ze. ‘Zoals ik het zeg. Of gaat u mij nu uitleggen dat het witte gedeelte van het bord het gratis gedeelte is?’.
‘U doet toch mee aan de Albert Heijn actie?’, vroeg ze voor de zekerheid.
‘Ja, dat klopt, het tweede diner gratis’.
‘Gelukkig’, zei ze. ‘Ik was bang dat ik me had vergist’. Ze draaide zich om en verdween in de keuken.
Toen ze wat later de wijn kwam brengen probeerde ik het nog een keer. Mijn bord was inmiddels leeg.
‘Ik denk dat jullie je toch hebben vergist’, zei ik.
‘Hoezo meneer?’, vroeg ze.
‘Dit heeft weinig te maken met het tweede diner gratis. Ik heb meer het idee dat we hier in de Albert Heijn Hamsterweken zitten. De krengen hebben mijn halve bord leeg gevreten’.
Ik meende dat ik bij haar weglopen nog iets hoorde over “Ondankbaar volk”.
Kon ik niet zo snel plaatsen…
Brompot
