Afgelopen week is ze na een dienstverband van vijftien jaar vrij plotseling overleden. Dora Bosch, gefabriceerd in Januari 2001 en kort daarna liefdevol in ons gezin opgenomen. We hebben haar gepoetst, gekust en dagelijks de hemel ingeprezen. En daar is ze nu uiteindelijk terecht gekomen. Ze had de laatste tijd wat last van haar pomp en we hadden de indruk dat haar waterdruk wat te hoog was. Natuurlijk heb ik kort na haar overlijden nog een autopsie uitgevoerd. Maar toen ik daarna de stekker in het stopcontact stak, nam ze met een doffe droge klap definitief afscheid.
Tja, en dan begint de discussie. We krijgen binnenkort een nieuwe keuken met daarin een vaatwasser. Maar dat duurt nog een paar weken en dus moeten we met het betere handwerk de tijd door zien te komen. Ik heb nog even gegoogled op huurvaatwassers, maar die schijnen niet te bestaan. Wellicht een gat in de markt ! Van een paar meerouwende vrienden kregen we de troostende woorden dat het samen afwassen goed zou zijn voor het ontwikkelen van een aantal goede gesprekken. Ja, die ken ik. Ik heb daar in het verleden, toen het nog goed ging met de BV, diverse trainingen in gehad.
Zo hebben ze mij ooit aan een training laten deelnemen waar je “gezellig” met je collega’s moest koken. Dat was goed voor de samenwerking stond in de folder. Nu wil het verhaal dat ik een ongelooflijke pesthekel heb aan koken. Ik kan het niet en ik wil het ook niet. Maar goed, het is je baan en de wil van je baas dus hijs je jezelf in een belachelijk schort voorzien van een afdruk van een oranje peen op kruishoogte met daaronder een tweetal uien.
Ik bleek voorbestemd om een eitje te bakken. Tja, toen er na drie mislukkingen door ene Rudolph werd ingegrepen kwam ik inderdaad tot het vereiste kookpunt. Vol woede en ergernis. Toen we na afloop van het “familiediner” de aangebakken pannen handmatig moesten afwassen ben ik afgehaakt. Tot het beoogde goede gesprek is het nooit gekomen. Uiteraard is er wel drie uur lang oeverloos geëvolueerd. Dat hoort zo bij dit soort trainingen.
Met dat trauma in mijn achterhoofd ben ik de serie van naar schatting twintig afwassenbeurten gestart. Ons eerste goede gesprek begon met een discussie over het aantal druppeltjes Dreft wat nodig is voor een schone vaat. Volgens mij was één theelepeltje genoeg en ik maakte er een dusdanig punt van dat het goede gesprek in de kiem werd gesmoord en ik in mijn uppie stond af te wassen. Het schuim leek zo geschrokken van ons gesprek, dat ik er nog een vol theelepeltje tegenaan heb gegooid. Na drie borden heb ik uit pure wanhoop de halve fles leeggeknepen maar toen ontstond er zoveel schuim dat ik tot overmaat van ramp ook de vloer nog kon dweilen.
Maar het kan allemaal nog erger. Drie dagen na het afvoeren van Dora gaf ook onze wasdroger de geest. Hij viel niet meer aan te trappen en er scheen iets mis te zijn met zijn ingewanden. Toen een dag later ook nog een gloeilamp uit elkaar spatte werd het tijd voor een écht goed gesprek. Met mijn schepper wel te verstaan. Ik denk dat Hij er achteraf flink spijt van heeft gehad.
Brompot
