Ik heb onlangs, het was zo half December, vernomen dat ik per één januari op dieet zou gaan. Aanleiding was een onschuldig bezoekje aan de plaatselijke Mac Shit waarbij het mijn echtgenote opviel dat ik wat moeizaam uit de auto klom en kort daarna hijgerig achter een Big Mac plaats nam. Dit opvallend gedrag werd meteen geassocieerd met een slechte conditie welke zou worden veroorzaakt door een ernstige vorm van zwaarlijvigheid.
Ik probeerde nog uit te leggen dat het met een lichte verkoudheid te maken had, maar toen ik die avond stiekem op de weegschaal stond en de oplichtende cijfers nét iets te lang bleven nabranden was ik er gloeiend bij. Ik zat in de “drie-cijfers-vóór-de-komma” zone en mijn echtgenote noemde in één adem de datum van één januari als het moment des oordeels.
Nu heb ik al wel vaker met dit soort bijltjes gehakt en normaal gesproken zakt het voornemen met het vorderen van de dagen af zodat het uiteindelijk allemaal met een sissertje zou aflopen. Ik had dus goede hoop. Toen ik echter op één januari een engels ontbijtje bestelde en ik tien minuten later beneden aanschoof, rook ik een vreemde zurige lucht. Niet de lucht die hoort bij een engels ontbijt van eieren en gebakken spek. Nee, ik rook iets van een yoghurt en meteen sloeg me de schrik om het hart.
Inderdaad. Ik kreeg een kommetje voor mijn neus geschoteld en er werd een groen pak met de bekende zure meuk naast gezet. Vervolgens ontving ik een doorzichtig zakje bruinachtige brokken en een pot zoetstof. In plaats van het standaard glas jus d ‘orange stond er een glas komkommersap en in plaats van een ei lag er een rijstwafel. “Eet smakelijk, schat”, hoorde ik ergens in de verte…
Natuurlijk heeft mijn echtgenote het grootste gelijk. Het gaat om mijn gezondheid en daar maakt ze zich terecht wat zorgen om. Maar toen er een ontbijtpsalm uit de honger-bijbel “Ik Sonja Bakker” werd voorgelezen, werd het me allemaal teveel. Ik lepelde nog wat bruine brokjes uit mijn kom, doopte ze in de zoetstof en stak ze in mijn mond.
Tja, die Sonja Bakker. Ik meende me te herinneren dat ene Rick Felderhof ooit tot de conclusie was gekomen dat hij tijdens een weekendje stoeien met Sonja meer calorieën had verstookt en het dus meer effect had opgeleverd dan dat hij zich door haar boek had moeten vreten. Ik vertelde het mijn echtgenote en nam ondertussen nog een brok zure zut. Toen voelde ik haar hand op die van mij en ze keek me met zo’n typische zwoele blik aan van “helemáál niet aan gedacht”.
Ik denk dat er binnenkort een weekendje wordt geboekt. Ik heb tussen de middag alvast een voorschot gekregen. Gebakken ei met kaas. Even flink aan de conditie werken.
Brompot
