Wij Nederlanders hebben altijd de eigenaardige gewoonte om ons gevoel van heimwee breed uit te meten en er vervolgens over te zeuren en te klagen. Het zit in onze genen. Zo hadden we afgelopen week het heimwee-gedoe over Sesamstraat. Eigenlijk gebeurt er helemaal niets, maar we staan wel meteen klaar om actiegroepen op te zetten, facebook vol te kalken en kamervragen te stellen. En waar gaat het allemaal over? De oubollige en roestige Sesamstraat-trein moet van spoor één naar spoor twee. Op spoor één wil men voortaan bejaardenomroep Max een parkeerplek geven om een ander gevoel van heimwee te bevredigen. Dat van de zwart-wit tijd.
Voor wat betreft Sesamstraat gaat het niet om een probleem wat de doelgroep met de verhuizing heeft maar vooral de ouders. Omdat ze nu eenmaal zelf vroeger op spoor één naar dit programma hebben gekeken en ze het om de één of andere stompzinnige reden maar niet los kunnen laten. Zelf keek ik vroeger naar Pipo de Clown, naar Q&Q, en natuurlijk naar Swiebertje toen het nog werd uitgezonden via “de verrekijker” op woensdagmiddag. Toen stond alles nog op spoor één. Dat was in de tijd van burgemeester Rien van Nunen en huishoudster Riek Schagen. Maar toen ik de eerste puisten kreeg was het voor mij over en uit. Geen haar op mijn hoofd die er over nadacht om te gaan janken omdat een paar jaar later het programma van de buis zou verdwijnen.
Om de één of andere reden kan de huidige club veertigers en vijftigers niet met veranderingen uit de voeten. De hang naar oude meuk is dermate groot dat er van enige creativiteit geen sprake meer is. Neem nou dat programma Hello Goodbey. Dat was in het verleden een mooi en vooral a-commercieel programma waar spontane emotie de boventoon voerde. Joris Linse presenteerde dat op een meer dan voortreffelijke manier. Joris stopt, er verschijnt een mislukte vervanger en het is over en uit. Klaar. En wat mij betreft is dat is prima zo. Op naar een nieuw programma. Creativiteit !
Helaas, is er anders besloten. Men heeft Joris omgepraat om het toch maar weer op te pakken. Het is namelijk goed voor de kijkcijfers, en alleen dáár krijgt men tegenwoordig in het stoffige Hilversum nog een orgasme van. Behalve Joris heeft men besloten ook onze nationale breimuts Yvonne Jaspers in te fietsen. Yvonne is die dame van de Robijn wasverzachter en dat inmiddels twintig keer herkauwde programma “O boer wordt Mensch”. Over creativiteit gesproken.
Afgelopen week was het vernieuwde programma dan voor het eerst op de buis. Joris en Yvonne. Jut en Jul. Wat we vooral in beeld kregen was een op de voorgrond tredende en van de hormonen stuiterende Jaspers. Ze was vreselijk blij zichzelf te horen en wist na drie woorden Brabants gezwam het hele programma aan gort te blèren. Joris Linse kwam niet veel verder dan het spelen van een bijrol. Die van het lulletje rozenwater. Ik heb begrepen dat we de komende tien weken van dit stel mogen gaan genieten.
Ik voel in het kader van de heimwee nog een wederopstanding aankomen. Het heet Lingo en wordt volgens gelekte berichten gepresenteerd door Mies Bouwman en muzikaal omlijst met de door Willeke Alberti geneuriede evergreen “de ballen van ome Jan“
Ik kan bijna niet wachten..
Brompot.
