Ik heb altijd al een pesthekel gehad aan Volkswagen. Dat begon ooit met de kever die mij altijd kramp bezorgde. Kramp omdat het stomme apparaat geen slaapstoelen bezat zodat je je samen met je scharrel altijd in de meest onmogelijke bochten moest wringen om een beetje leuk avondje te scoren. Bovendien stonk het kreng altijd naar benzine en was ie ondanks alle positieve berichten een gevaar op de weg. Hij was uitgerust met een kreukelzone die meer weg had van een zak ribbelchips. Daarnaast bekroop mij steeds het idee dat er iets vreemds aan de hand was, dat er met de VW was geknoeid. En dan vermoedelijk met een candit-camera want als ik na een kramppartijtje de verkering thuis afleverde, stond daar mijn toekomstige schoonvader ons met een woedende blik in de deuropening op te wachten. Ik had dus geen enkel vertrouwen in de keverfabrikant en dat is al die jaren zo gebleven. Afgelopen week kwam dan eindelijk de aap uit de mouw en snapte ik de woedende blikken van mijn schoonvader. Volkswagen heeft de kluit gewoon jarenlang belazerd. En dat dreunt nog jaren door. Zelfs zo hard dat de topman, Herr doctor professor Martin Winterkorn, zijn biezen moest pakken. Nu zegt die Duitse titel niet veel en staat zeker niet voor hoog intellect. Met een Hollands MAVO 4 diplomaatje ben je in Duitsland al snel “herr Doktor”. En medelijden hoeven we natuurlijk ook niet met hem te hebben want Herr Dokor krijgt rond de dertig miljoen op de achterbank van zijn “Vou Wou” mee naar huis. Prettige bijvangst: hij kan nu eindelijk een echte auto kopen. Maar zoals gezegd ettert het effect door. Ik zag afgelopen week de Paus door het land van de onbegrensde mogelijkheden tuffen. Hij is om één of andere onduidelijk reden als donderslag bij heldere hemel uitgekeken op zijn Goddelijke status en predikt de leer van het schone milieu. Ik vraag me af hoe hoog het katholieke gehalte van herr doktor Winterkorn is geweest, hoe de sponsoring van deze trip heeft gelopen en uit welke fabriek uiteindelijk de pausmobiel is gerold. Ik voel wel iets aankomen… Het begint overigens zo langzamerhand de week van het belazeren te worden. Want behalve het internationale Volkswagen schandaal, hebben wij in ons land ons eigen schandaaltje. Het gaat dan over de De ANBO oftewel de Nederlandse Bond Van Ouderen. Ze hebben last van laaiengraaierij want naar wat nu blijkt trekken een aantal plaatselijke dementen al jaren de kas leeg ten bate van hun persoonlijke mantelzorg. Nu moet ik bekennen dat ik ook aan deze bejaardenclub een pesthekel heb gehad. Ik heb namelijk ooit meegedaan aan een door deze bende georganiseerde fietsvierdaagse in het altijd weer mooie Drentse Diever. In eerste instantie kreeg ik te horen niet tot de doelgroep te horen want we waren niet dement genoeg. Nu snap ik wel waarom. Het zouden namelijk vier dagen van veertig kilometer worden. Honderdzestig in totaal. Maar na een uurtje fietsen wist mijn achterwerk mij al het vermoeden te uiten dat het er meer dan tachtig waren. Nu na jaren blijkt mijn gelijk: oplichterij van het zuiverste soort.
Brompot
