Er heerste de laatste tijd een gezellige drukte binnen de BV Nederland. Gezellig omdat we sinds lange tijd weer eens bezig zijn met een activiteit die de gemiddelde saamhorigheid binnen ons kikkerland aanzwengelt. En dat geeft bij mij een gevoel van geborgenheid. Op zijn Hollands: heerlijk dat we in dit land mogen wonen. Wie er ooit toestemming voor heeft gegeven is niet helder, maar we wonen er, en om in termen van de rijdende rechter te blijven: we wonen er al langer dan dertig jaar en dat geeft rechten. Erfdienstbaarheidsrecht om precies te zijn. Dus, wij hebben het volledig voor het zeggen en we worden ook nog door de wet gedekt. Wat kan ons gebeuren.
Om de toeloop een beetje in goede banen te leiden, heeft het COA gemeend dat er meer opvangmogelijkheden moeten komen. En natuurlijk spullenboel om de vluchtelingen een beetje op weg te helpen. En dus is de BV gezellig druk met het regelen van zaken. Zo zie je een stroom aan spulletjes richting de centra stromen. Kunstgebitten, hoofddoekjes, pyjama’s, tandenborstels, schoenen om te dragen en schoenen om te gooien, etenswaar en zelfs complete bankstellen worden zonder mopperen gedoneerd om de mensen maar zo’n goed mogelijk gevoel van welkom te geven. De nieuwe opvangcentra schieten inmiddels als paddenstoelen uit de grond en in Nijmegen wordt er zelfs een camping ingericht. Toppunt van de week: de noodoproep voor zevenhonderdenvijftig bedden. Het was met twee uurtjes geregeld. Echt hartverwarmend en geweldig allemaal. Wat een fijn land.
Helaas valt er al snel een domper op het goede gevoel te verwachten. Hollandse saamhorigheid is altijd maar van tijdelijke aard en slaat binnen de kortste keer om in een aanzwellend geklaag. Geklaag over wie het allemaal gaat betalen, geklaag omdat ze er anders uitzien, zich anders kleden, zich anders gedragen en een ander geloof belijden dan wij. Over het erfdienstbaarheidsrecht hebben we het niet meer en men raakt er dankzij enig ophitswerk al snel van overtuigd dat we worden bedreigd in ons voortbestaan met alle ellende van dien.
Tja. Vooral dat laatste is sinds deze week onderwerp van discussie: we worden bedreigd in ons voortbestaan. Tijdens de algemene beschouwingen werd er nog even driftig gerefereerd aan het feit dat we momenteel te maken hebben met een tsunami aan islamieten die door de poriën van onze versleten grens heen parelen op zoek naar een veilige haven van waaruit ze al dan niet kunnen integreren. En daar wordt op een ronduit onbeschofte toon binnen ons parlement gewag van gemaakt. Alsof we het over busladingen bedorven vlees hebben wat een direct gevaar vormt voor onze volksgezondheid. Walgelijk.
Algemene eindconclusie van deze bewogen week: De grenzen moeten dicht en het nep-parlement kan naar huis. Lang leve de democratie, lang leve de saamhorigheid. Hoezee, Hoezee, Hoezee.
Brompot
