Ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Dat overkomt me maar zelden, maar momenteel heb ik dat: De uitslag van het WK voetbal 2014. Natuurlijk, ons elftal heeft het zeker niet slecht gedaan maar de derde plek is nou niet bepaald de plek waar je wil eindigen. Overigens, als we van Gaal moeten geloven, dan was het eventueel sneuvelen in de eerste ronde al meer geweest dan ‘men’ had verwacht. En met ‘men’ doelt Louis dan op de media die hij overigens opvallend beleefd te woord stond. Dat zal te maken hebben met zijn toekomstplannen in Engeland. Daar gelden andere wetten. Eén keer een grote muil tegen de media en je kunt een enkeltje Amsterdam boeken. Hoe dan ook: We hebben het dus niet gered. En de Duitsers wel. En daar zit dan meteen mijn drie letter gevoel.
Ik probeer dan altijd weer te analyseren waar dat vandaan komt. Rationeel bekeken slaat het namelijk nergens op. Der Mannschaft heeft uitstekend gevoetbald. Tenminste, dat hoorde ik alle specialisten roepen. En de specialisten riepen nog iets: “Ze hebben verdiend gewonnen”. En eigenlijk vond ik dat ook wel want ik heb vol spanning de wedstrijd zitten volgen. Maar toch zat ik op een andere manier te kijken dan menig Duitser. Ik voelde steeds iets van een prettige kriebel als Messi in de buurt van de Duitse doelpalen rondzwalkte. En stiekem bewoog ik mijn rechterbeen onder de tafel om de bal in gedachten achter der Torwart te trappen… En dat is raar want eigenlijk zou ik blij moeten zijn dat der Mannschaft de Argentijnen hebben uitgeschakeld… omdat ze op hun beurt Oranje op een vervelende manier uitschakelden.
Ik blijf dus met dat gevoel zitten. En ik wil er eigenlijk wel vanaf. Ik ben dan ook maar begonnen met het uitgebreid feliciteren van een Duitse vriend die mij steeds uitbundig feliciteerde met de overwinningen die ons Oranje boekte. Maar dan wel ‘correct’ zoals dat heet. Hij stuurde steeds whatsapp berichtjes in de trant van “Super” en “Schön” en uiteraard een aantal malen met “gratuliere mit eurem Sieg”. Zeer correct allemaal. En natuurlijk stuurde ik ook berichtjes. Maar dan wel wat minder correct. Alhoewel: “Scheiße” moet nog wel kunnen. Zeker als de Duitsers een tegendoelpunt om de oren kregen… Het had ook nog wel iets van onbedoelde vrolijkheid in zich…
Ik heb me nu voorgenomen iets positiever over onze buren te gaan denken. Misschien dat het helpt. Zo vond ik dat Angela Merkel er weer fantastisch uitzag in haar rooie Arbeitsanzug. En dat de Specsavers-bril die ze droeg, haar geweldig stond. Zo volwassen, zo puur. Dat is toch heel wat beter dan onze Mark Rutte in zijn driedelig maatpak die ik overigens niet heb gezien tijdens het WK…
Ik ben dus begonnen met een positieve instelling jegens onze buren. En dat is me vanochtend bijna gelukt. Zo las ik op Facebook een berichtje van een ‘vriend’. Ze feliciteerde de Duitsers met de verdiende overwinning. Ik voelde neiging om dit statement te ‘vind ik leuken’. Ik voelde het echt opkomen. Echt bijna. Kon het echter toch niet laten om toch een reactie te geven: “Het zijn en blijven Duitsers”, las ik na drie tellen. Heb ik nu best wel spijt van…
Brompot
