Afgelopen week maar weer eens bij de dierenarts op visite geweest. Voor het jaarlijkse spuitje. Onze dierenarts vindt dat nodig. Dat onze Jack elk jaar wordt ingespoten. Het doel is tweeledig: het afkopen van een aangezwamd schuldgevoel en het vullen van de bankrekening van de dierenarts. Dat hebben ze overigens binnen de bible-belt wel behoorlijk goed in de gaten. Niet enten. Maar goed, vallen wij buiten. Ik zit gewoon één keer per jaar met een zenuwachtige hond, een pinpas en een dierenpaspoort in de hand een “ons” te worden in de wachtkamer van de dierenarts.
Lang wachten dus. En dat is best lastig. Temeer daar onze Jack een rasjager is. Een jachthond. Hij is stapelgek op muizen, konijnen, cavia’s en overig knuffelspul. En die zie je daar regelmatig omdat er vaak iets aan dat ongedierte mankeert. Vooral aan zo’n stinkend klote-konijn.
Zoals vorige week dus. Toen zat er één in de wachtkamer. Op schoot bij een klein blond meisje. Ze moest hem vasthouden van mama. Maar zo’n konijn is nu eenmaal behoorlijk stoffig. Het kind moest ervan niezen en schoof instinctief haar hand voor haar mond. Gevolg: konijn op hol, kind hysterisch, de mama in de gordijnen en onze Jack op jacht naar Snuffie. Van het konijn hebben we daarna niets meer gehoord. Van onze Jack wel. Die was met zijn ketting achter de deur blijven hangen en snakte naast vrijheid, vooral naar adem….
De dierenarts was bijzonder tevreden over onze hond. Ze vond hem lief, mooi, en voor zijn inmiddels bejaarde leeftijd best nog in goede conditie. Kon naar verwachting nog jaren de dokterskas spekken. Of er verder nog iets aan mankeerde. Ik vond van wel. “Ja, hij kan soms een uur naar zijn lege etensbak staren. Of janken als er niks te janken valt. En paren als er niks te paren valt”. De dierenarts keek hem in zijn ogen, en vervolgens in zijn kont. De diagnose werd gesteld en was helder: dementie. Een dementerende hond. Maar er was nog wel iets aan te doen. Een spuit, pot pillen en een gepeperde rekening….
Toen Jack na de behandeling met een ietwat pijnlijk achterwerk en zwaar hijgend op de voorstoel van de auto nog wat na-dementeerde, aaide ik hem liefdevol over zijn bol. Eigenlijk was zo’n diagnose best simpel en best snel te stellen. En de oplossing eenvoudig.
Misschien binnenkort maar eens op een preventief gesprekje bij de huisarts…
Brompot
