Soms heb je dat: even lekker de ogen sluiten op de driezits in de kamer. Achtergrondgeluid van de TV, een tikkende klok, geen mens te bekennen en… vertrokken. Ik weet niet hoe lang ik daar heb liggen knorren maar ik kwam door iets wat op een nachtmerrie leek terug in het volle leven. En terwijl ik mij oprichtte keek ik de oorzaak recht in zijn muil. Rob Verlinden of te wel mister Pokon. De man van het programma “Robs grote tuinverbouwing”. De Rob, geliefd bij de dames, gehaat bij de mannelijke helft omdat programma’s van hem bijna altijd eindigen in de eigen tuin waar zo nodig de opgedane inspiratie moet worden omgezet in daden.
Rob Verlinden, de man met het vreselijke 020 accent die niet alleen lijkt op een worm maar het ook is. Hij is de regelrechte reïncarnatie van de Lumbricidae oftewel de aardworm. Hele dagen wroet hij in de aarde, snode plannen bedenkend om tuinhatend Nederland tot op het bot te treiteren. Heb je de bloembollen net op je eigen “leuke” en snelle manier in de grond gepropt, komt hij weer met een plan om er een heksenkring of iets dergelijks van te maken. Heb je met veel moeite betontegels gelegd, komt hij met een paar houten paneeltjes in beeld die wij dan ook eigenlijk zouden moeten hebben “omdat ze zo leuk staan”. En ik steeds maar weer in mijn geschutskoepel kruipen om zijn plannen te torpederen. Doodziek word ik van die vent. Laat ie vooral een hol graven en er een poosje in gaan zitten. Een jaartje of tien. Dan zorg ik wel voor een leuk passend hek met een prachtig smeedijzeren slot.
Het is niet alleen deze Rob. Je hebt nog zo’n portret, ene Thomas Verhoef van het programma “eigen huis & tuin” in de volksmond beter bekend als “eigen huis in puin”. Deze meneer is van hetzelfde kaliber maar met dat verschil dat hij meer uit de familie van de houtwormen komt. Deze Anobium punctatum presteert het om elke week weer een onzinnig klusje te verzinnen en op zo’n manier te brengen dat je niet anders kan dan in de auto te jumpen en om wille van de vrede richting Praxis te scheuren. Daar liggen alle materialen kant en klaar inclusief verpakking met daarop de kop van die veredelde en snel binnenlopende beunhaas. Je hoeft alleen maar je kluspas te trekken en af te rekenen. En alsof het allemaal nog niet genoeg is, loopt er ook nog zo’n interieurmuts over het scherm met haar vermoeiende en geldvretende ideeën over “hoe het ook anders kan”. En daar gaan we dan weer…
Zo kan ik me in een ver en grijs verleden nog een verbouwingsvakantie herinneren die volledig was geïnspireerd op de ongein van dit soort idioten. Drie weken lang verbouwen met als toetje een tuinruïne geïnspireerd op de ideeën van de voornoemde aardworm. Terwijl half Nederland ergens aan de Middellandse zee lag te bakken, bezocht ik dagelijks exotische oorden zoals Praxis en Karwei. Toen een van vakantie terugkerende kennis informeerde waar wij waren geweest gaf ik als antwoord “Doeland, Tuinland en het strand van Formido”. “Wel een beetje uitgerust en mooi weer gehad ?” Hij moest hard wegrennen…
Brompot
