Toen ik vanochtend de hond riep voor zijn uitknijpbeurt keek hij mij vanuit zijn mand wat droef-zielig aan. Ik had het meteen door: hij had geen zin. Ik riep nog een keer maar in plaats van het maken van enig aanstalten, draaide hij zich om, krulde wat in, slaakte een diepe zucht en deed alsof de rest van de wereld niet bestond. Nu ken ik onze Jack Russel al een jaartje of twaalf, en ik weet onderhand dat het een eigenwijs stuk vreten betreft die steeds zijn eigen afwegingen maakt. Hij neemt altijd een beslissing die haaks op mijn voorgenomen activiteiten staat. Simpel: als ik hem roep, loopt hij weg, als ik een bak eten gééf dan eet hij niet, en als hij niet op tijd eten kríjgt, raakt hij geïrriteerd. En dan vertoont hij dermate irritant gedrag dat je het liefst de complete vijf kilo-zak met voer in zijn miegeltje propt. Het is een hond met een in het cyrillisch geschreven gebruiksaanwijzing. Onbegrijpelijk en onleesbaar.
Hij is op zijn ergst als er gasten komen. Voordat de voordeur opengaat staat hij al in de gang te dansen en te keten. Je kunt hem vijf keer terug sturen maar ook de zesde keer staat hij weer luidblaffend zijn circusrondjes te maken. Ze hebben mij ooit uitgelegd dat hij dat puur uit vreugde doet. Omdat hij blij is dat er iemand komt. Wat mij betreft mag dat wel wat selectiever, want als de Jehova BV aan de voordeur staat heb ik geen behoefte aan een enthousiaste hond. Al was het maar om te voorkomen dat deze Jezuscolporteurs een aanknopingspunt zouden vinden voor een gesprekje. Wat dat betreft is onze Jack een echte lastpak. Ik heb wel eens het gevoel dat als hij in de oorlog had geleefd, hij waarschijnlijk een NSB-er als baas had genoten. Zoiets.
Maar goed, we hebben hem dus twaalf jaar en op de één of andere manier raak je wel aan hem gehecht. Ondanks zijn drammerig gedrag. En uiteraard nóg een “positieve”bijvangst: hij houdt je van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat bezig. Deze adhd-er moet namelijk altijd wel iets.
Vóór deze Jack hadden we een Golden Retriever. Een “Englishman” pur sang. Een echte adellijke gentleman. Een hond van stand. Eéntje die heel snel begreep hoe de familiare hiërarchie in elkaar stak en wist wat zijn plaats was. Ook in zijn tijd kwam er uiteraard wel eens bezoek. Maar dan ging hij netjes bij de deur zitten om de gasten te verwelkomen waarna hij zich rustig terugtrok om vervolgens conform protocol ergens op zijn kleed te gaan liggen…
Ik keek naar de mand en riep Jack nog maar een keer. Geen reactie. Hij lag prinsheerlijk in zijn mand en ik moet toegeven, ik voelde iets van jaloezie. Wat heeft zo’n beest toch een geweldig leven, bedacht ik mij. Eten, drinken, slapen, in alle vrijheid piesen en poepen…
Alsof hij mijn gedachten had gelezen richtte hij zich plots op en begon ongegeneerd in zijn kruis te likken. Toen keek hij mij brutaal aan alsof hij wilde vragen: wil je nu nog steeds met mij ruilen ? Toen likte hij vanuit pure vriendschap mijn toegestoken hand. Ik aaide hem liefdevol over zijn bol. Mijn kleine galbak. Ben er toch wel gek mee.
Brompot
