Het is donderdagmiddag, een van de eerste mooie lentedagen. De 2-jarige Mees* was net nog bij de speeltuin achter het huis. Nu zijn hij en zijn loopfietsje onvindbaar. Na een kwartier alarmeren de doodongeruste ouders de politie. Even later een telefoontje van een jeugdinstelling. Evy* van 16 is niet teruggekomen. Ze is weggelopen, niet voor het eerst. Haar voogd en de agenten zijn bezorgd: ze lijkt misschien best zelfredzaam, maar ze is erg beïnvloedbaar en daardoor kwetsbaar. Zelf doet ze er alles aan om niet gevonden te worden. Dat geldt ook voor Angelique* van 48. Haar echtgenoot sloeg net alarm: zijn vrouw heeft eerder geprobeerd zichzelf wat aan te doen en is er vanochtend met de auto vandoor gegaan. Hij kan haar niet bereiken.
Hun verhalen en foto’s worden gedeeld door de hele eenheid en de politie gaat op zoek. Op straat, vanuit de helikopter, achter de beeldschermen van cameratoezicht en via de telefoons van meldkamer en servicecentrum. Bekenden en passanten worden uitgehoord, systemen geraadpleegd, gegevens uitgelezen. Via social media worden publiek en media gevraagd om naar hen uit te kijken en tips door te geven. Zijn er aanwijzingen voor een misdrijf of is er angst dat iemands leven in gevaar is? Dan bepaalt het openbaar ministerie welke extra onderzoeksmiddelen we mogen gebruiken, zoals het opvragen van camerabeelden en telefoon- of pingegevens.
