De rechtbank veroordeelde een 21-jarige man uit Ede voor het doden van een 19-jarige vrouw, eveneens afkomstig uit Ede. Hij kreeg een gevangenisstraf van 6 jaar en tbs met dwangverpleging opgelegd. Daarnaast moet de man schadevergoedingen aan de vader, moeder en zus van de overleden vrouw betalen.
De man leerde de vrouw op school kennen. Via Facebook werd het contact weer opgepakt en zij hielden vervolgens ook via WhatsApp contact. De man gaf aan de WhatsApp-gesprekken na verloop van tijd een seksuele lading. Ook gaf hij aan dat hij wilde betalen voor seksueel contact. De man hoopte dat de vrouw hem aardig zou vinden als hij haar geld gaf. De man en de vrouw maakten op 8 november 2016 een afspraak. Toen de man weer naar huis ging, zou de vrouw hem om geld gevraagd hebben. Zij zou de man met stemverheffing hebben aangesproken. De man kon daar niet tegen. Hij raakte gestrest en het werd zwart voor zijn ogen. Hij heeft een touwtje uit zijn zak gehaald en de vrouw daarmee gewurgd. Toen de man hoorde dat ze nog geluid maakte, heeft hem dat niet tot bezinning gebracht. Hij heeft een takkenschaar gepakt en sloeg de vrouw vervolgens meerdere keren op haar hoofd. De man oefende extreem veel grof geweld op het slachtoffer uit, waardoor zij is gestorven.
Toepassen volwassenenstrafrecht
De advocaat van de man verzocht om de man volgens het jeugdstrafrecht te berechten. De man is minder ver in zijn ontwikkeling, dan hij gezien zijn leeftijd zou moeten zijn. Hij heeft een persoonlijkheidsstoornis die de oorzaak is van zijn ontwikkelingsachterstand. De rechtbank vindt dat de behandeling van de man het beste gericht kan worden op de oorzaak van zijn ontwikkelingsachterstand, dus op zijn persoonlijkheidsstoornis. Deze behandeling kan het beste in een tbs-kliniek plaatsvinden. Dat is een kliniek voor volwassenen. Daarom ziet de rechtbank geen reden om af te wijken van de hoofdregel en past zij het volwassenstrafrecht toe.
Verminderd toerekeningsvatbaar
De man leed toen hij het feit pleegde aan een persoonlijkheidsstoornis. Hierdoor kon hij de informatie die hij ontving niet snel verwerken. De verstoorde agressieregulatie leidde tot een impulsdoorbraak, een explosie van geweld. De stoornissen van de man hebben dus in belangrijke mate bijgedragen aan het feit. Daarom is de man verminderd toerekeningsvatbaar. Dat betekent dat de dood van het slachtoffer de man niet volledig kan worden aangerekend.
Straf gelijk aan eis
Bij het opleggen van de straf gaat de rechtbank uit van een hoog herhalingsgevaar. Verder van hield de rechtbank er rekening mee dat de man nog jong is en dat hij een blanco strafblad had. De rechtbank realiseerde zich dat het in het belang van de man is dat hij zo snel mogelijk met zijn behandeling kan beginnen. Maar de man pleegde een zeer ernstig feit. De rechtbank vond het daarom passend om naast de tbs ook een forse gevangenisstraf op te leggen. De officier van justitie eiste een gevangenisstraf van 6 jaar. Volgens de rechtbank heeft de officier met deze eis een goede afweging gemaakt tussen het belang van de man, zijn verminderde toerekeningsvatbaarheid en het belang dat de samenleving heeft bij het bestraffen van ernstige strafbare feiten. Daarom volgde de rechtbank de eis van de officier van justitie.
Schadevergoedingen
De man moet bijna 25.000 euro aan shockschade aan de zus van het overleden slachtoffer betalen. Ze voldoet aan alle criteria om dit toe te wijzen. Zo trof haar zus in gruwelijke omstandigheden aan in haar eigen woonomgeving. Daarnaast moet de man ruim 1.900 euro voor de door de zus gemaakte kosten vergoeden.
Ook de ouders van het slachtoffer krijgen schadevergoedingen voor de gemaakte kosten. Aan de moeder en vader worden bedragen van respectievelijk 11.000 euro en 64,52 euro toegekend.
Gevorderde affectieschade afgewezen
De gevorderde affectieschade wordt niet toegewezen. Buiten kijf staat dat deze mensen leed hebben ondervonden door het overlijden van hun dochter en zus. Maar op dit moment is hiervoor nog geen wettelijke basis. Dat op 9 mei 2017 het wetsvoorstel vergoeding van affectieschade door de Tweede Kamer is aangenomen, maakt dit niet anders. De rechter heeft namelijk niet de vrijheid om, vooruitlopend op een eventueel door de wetgever door te voeren wijziging van de wet, een dergelijke vergoeding toe te kennen.
