Gebaseerd op het toneelstuk Pygmalion uit 1912, stond My Fair Lady in 1960 voor het eerst in Nederland op de planken. Na de Operamusical Porgy and Bess en Free and Easy werden in 1960 de eerste Nederlandse bewerkingen van musicals op het toneel getoond. Een revolutie in theaterland en My Fair Lady was in 1960 de oorzaak van de doorbraak van de Nederlandstalige musical. Niemand minder dan Seth Gaaikema tekende destijds voor de vertaling en ook tijdens de inmiddels vijfde reeks van voorstellingen door de jaren heen, werd trouw gebleven aan de versie van Gaaikema. Dinsdagavond was de eerste van drie voorstellingen in het schitterende Theater Markant in Uden.
Het verhaal van My Fair Lady mag bekend zijn; Het arme bloemenmeisje Eliza Doolittle (ditmaal geweldig vertolkt door Esmée Dekker), die als lijdend voorwerp van een weddenschap tussen professor in de fonetiek Henry Higgins (Chris Tates) en Kolonel Pickering (Alfred van den Heuvel) wordt bijgespijkerd van arm ‘mormel’ tot lady in de Engelse society. Dat Eliza hierin slaagt mag geen geheim zijn en de nieuwste Nederlandse versie van Julie Andrews turned tijdens de voorstelling in gestaag tempo om van plat Rotterdams tot hoogwaardig A.B.N. Niet alleen taaltechnisch lukt het Higgins Doolittle om te turnen, maar met grote hulp van Pickering, leren de beide verstokte vrijgezellen de jonge Doolittle om te scholen naar een echte dame.
Wat de reizende musical mist, is wellicht ook de grote kracht van het stuk. Decortechnisch is My Fair Lady niet een van de meest uitpakkende stukken. Een stel indraaiende boekenkasten, een bank, bureau en een paar pilaren, zijn naast het achter- en voorgrondscherm vrijwel het enige wat het verder vrij statische decor bevat. Slechts een met regelmaat oprollende en van twee zijden gebruikte voordeur is het weinige dat My Fair Lady dynamisch maakt. De kracht echter zit ‘m in het spel, de accenten en de mimiek van de acteurs. Grote kracht hierbij is Han Oldigs, die Alfred P. Doolittle speelt, vader van Eliza en net als Higgins en Pickering vrij duidelijk als het gaat om de mening aangaande de vrouw.
My Fair Lady gaat echter niet over taal. De musical is wellicht een goed voorbeeld van de eerste golf van emancipatie en een momentum om het respect tussen man en vrouw te benadrukken. Waarbij het respect van de man jegens de vrouw meer kan worden vertaald als disrespect. Producent De Graaf & Cornelissen heeft met de nieuwste uitvoering van My Fair Lady een wellicht verouderd stuk op nette manier terug gebracht in de huidige realiteit, waarin (gebrek aan) respect helaas vaak nog ver te zoeken is. Het stuk is qua uitvoering echter dicht bij het origineel gebleven, wat de productie wellicht wat vergemakkelijkte. Goed, de paardenrace scene op Ascot is wat opgefrist, met veel groen/paars in plaats van het oorspronkelijke zwart/wit effect in 1960.
My Fair Lady is in de versie van De Graaf & Cornelissen een must see, zolang het nog kan. En voor Esmée Dekker is het te hopen dat het haar niet zo vergaat als de oorspronkelijke Eliza, Margriet de Groot, die na de rol als Doolittle letterlijk en figuurlijk van het toneel verdween. Esmée Dekker spat van het toneel af en is inmiddels duidelijk doorgebroken met haar rol in My Fair Lady. Is zij de volgende Christine Daaé bij de reprise van The Phantom of the Opera? Als het aan ons ligt wel!
