Onlangs las ik het ergens in een krant: ouder echtpaar gaat de Alp ‘d Huez beklimmen. De tekst stond boven een foto van een tegen de bejaardenleeftijd aanleunende man en vrouw. Zo’n spulletje wat eigenlijk elke donderdag op de soos bingo hoort te spelen en op zaterdagavond de bonte bejaardentrein rijdend zou moet houden. Zoiets. Ze gaan het doen voor het goede doel zoals dat heet. En als het allemaal meezit, gaan ze zes keer op en af. Natuurlijk staat er bij elke bocht, een afdeling van het rode kruis. Om het spul aan het gas dan wel aan het infuus te kunnen hangen voor als dat nodig mocht blijken te zijn… Uiteraard worden ze vooraf volgestort met de nodige pillen die op alle verbodslijsten staan maar er is niemand die ze een fietsverbod oplegt.
Is hier iets mis mee ? Nee, er is in principe niks mis mee. Helemaal niks. Ware het niet dat bij mij, bij het horen van alleen al de naam Alp d’Huez, beelden herleven vanuit vroegere tijden. Toen er nog heroïsche strijd werd geleverd om een etappezege in de tour de France. Toen er nog tienduizenden enthousiastelingen langs de kant een zwaar zwetende en hijgende Zoetemelk naar boven schreeuwden. Of Peter Winnen, Rooks, van der Velde, Theunisse en noem ze maar op. Herinneringen uit een ver en grijs verleden die je stilletjes koestert…. Geweldige tijd.Nu gun ik, zoals gezegd, Bep en Arie best hun uitje. En als het voor het goede doel is, dan is dat natuurlijk prima. Maar het nivelleert wel mijn beeld. Het spat als een zeepbel uit elkaar. Er blijft niets heroïsch over. Er vliegen een paar duizend fietsers al dan niet voorzien van trapondersteuning met vier vingers in de neus de berg op. Het lijkt zo langzamerhand gedegradeerd tot een pret-tochtje waarbij de kinderen en kleinkinderen al dan niet met een sigaret op de lip en al dan niet volgegoten met drogerend vocht, meehobbelen de heilige berg op.
Het doet mij zeer, hartstikke zeer…
Hetzelfde beeld krijg ik tegenwoordig bij het horen van de zoveelste geslaagde beklimming van de Mount Everest. Was het in vroegere tijden nog een tocht voor de allersterksten met een karakter van gewapend beton. Tegenwoordig kun je bij wijze van spreken bij de eerste de beste touroperator een reisje boeken naar de hoogste toppen om vervolgens op hoge hakjes naar boven te trippelen. Ook hier is de heroïek verdwenen. Men gaat met busladingen tegelijk naar boven. Van enige uitdaging is dan ook geen sprake meer. En nu we het toch over goede doelen hebben: Misschien is dit ook wel iets voor Tante Bep en ome Arie. Met rollator de Mount Everest op. Wellicht leuk alternatiefje voor de Alp d’Huez ?
Brompot
