Ik heb me ooit voorgenomen nooit een woord vuil te maken over het weer. Het ligt te dicht bij mijn schoonmoeder. Op de meest onverwachte momenten barst er een hoosbui los. Daarnaast: soms raakt de atmosfeer oververhit en soms is ie zo koud dat elk woord als een ijspegel uit je mond spat. Conclusie: onvoorspelbaar en overgevoelig. Maar, soms bepalen de weersomstandigheden in grote mate ons welzijnsgevoel en soms zelfs de politiek. En dan kan het toch weer interessant worden er iets over te roepen. Zoals over onze economie. Die schijnt op het moment stijf bevroren. Zit als gevolg daarvan muur en muur vast en wacht op iets van een lente. Maar goed, zover is het dus nog niet. En het gaat naar verwachting nog wel even duren. Jaartje of wat.
Terug naar het weer. Het is op dit moment dus echt bagger. Het is smerig koud, sneeuwig, vochtig. Kortom: hoerenweer. En tot op het bot. Inmiddels maken ze zich in Groningen op voor de zoveelste bodemdaling. Vanwege het overdadig leegzuigen van de gasbel in verband met het koude weer. Ik heb uiteraard nog even gemijmerd over de schuldvraag maar ben niet veel verder gekomen dan die bij het KNMI te plempen. Gewoon, omdat ik vind dat ook die wel een keertje de schuld mogen krijgen. En daarnaast nog bij de club die bezig is met het opwarmen van de aarde. Want daar schijnt het in hoge mate mee te maken te hebben. Simpel geredeneerd: door de opwarming van de aarde smelten de ijskappen, drijven brokken afgebroken ijs de noordzee op en dankzij de aanlandige zeebries krijgen wij kou in onze nek geblazen. Natuurlijk is men het niet met mij eens, maar dat mag. Ik heb toch gelijk.
Het is dus snollenweer. En als gevolg daarvan was onze Turkse gast Erdogan niet bereid op te stomen naar onze nationale trots: de Keukenhof. Hij heeft niks met snollen. Bovendien was hij een beetje sniffig. Snotterig. Gelukkig bleek dat achteraf niet zo’n groot probleem. Er was binnen de Keukenhof vanwege de kou nog maar weinig uit eigen beweging de volle grond uit komen huppen. Ja, er stonden een paar uit het zonnige Turkije ingevlogen plantenbakken. Om Erdogan een beetje een passend cultureel thuisgevoel te bezorgen. Want daar schijnt deze man enorm behoefte aan te hebben. Dat heeft die behoorlijk laten blijken met zijn op cultuur gebaseerd commentaar rond de opvang van pleegkind Yunus. Gelukkig hield Rutte, ijskonijnerig als hij is, voet bij stuk… Er komt geen verbod op lesbische vrouwen.
Inmiddels heeft de sultan per vliegtuig ons land verlaten. Met in de kofferbak de plantenbakken uit de keukenhof, in zijn binnenzak een ietwat bekoelde relatie en in zijn rug een flinke aanlandige en vooral steenkoude bries. Wij wachten inmiddels op de eerste warme luchtstromen uit het oosten. Maar stel dat we daarin afhankelijk zouden zijn van Erdogan, dan zouden we er nog wel eens lang op kunnen wachten. Echt heel erg lang.
Brompot
