Wegens grote belangstelling gaf Ben Howard niet 2 maar 3 shows in de HMH, en ik reisde op vrijdag af naar Amsterdam om de tweede show in de reeks live mee te gaan maken. Onderweg vroeg ik me af of het publiek de nieuwe songs van het album ‘I forget where we were’ van de 27 jarige singer-songwriter uit Londen al zou kennen en of het in de smaak zou vallen, aangezien deze plaat nog niet zo lang uit is en het door een wat duistere sound misschien ook wat minder toegankelijk is dan de eerste plaat.
Zelf luister ik het nieuwe album graag met een koptelefoon op en sluit me af voor alles om me heen, zodat de gitaargeluiden heerlijk op me in kunnen werken. Maar deze keer ga naar een uitverkochte zaal met 6.000 mensen, en dus een beetje met spanning de show tegemoet.
De opening van de avond begon met het nummer ‘Conrad’. Het zag er prachtig uit: de achtergrond nog geheel donker en Ben in een megaspot waarvan de lichtstralen hem omringde en zijn silhouet vormde. Het publiek stond gespannen en met volle aandacht te kijken en te luisteren hoe hij in zichzelf gekeerd gitaar speelde, en zong terwijl hij bijna het hele nummer naar zijn gitaar of voeten keek.
Bij het tweede nummer ‘Rivers in your mouth’ viel mij vooral het gitaarspel van hem op. Buiten het feit dat ie rechtsom speelt terwijl het merendeel van de gitaristen linksom speelt, pakte hij zijn gitaar bij sommige stukken ook nog eens bovenlangs in plaats van onderlangs, om zijn akkoorden te spelen. Naast de prachtige galmende gitaar geluiden die hij op deze manier vijlloos uit zijn gitaar wist te krijgen, zag het er ook nog eens indrukwekkend uit. Zeker als je weet dat hij zichzelf de slechtste gitarist van de band noemt, nooit echt oefent, nooit echt gitaar heeft leren spelen, het ook niet wil leren en zelfs geen noten kan lezen.
Tijdens het nummer ‘In Dreams’ kwam het eerste echt contact met het publiek, een groet. Daar was ik erg blij mee; Ik verwachtte niet veel communicatie met het publiek, maar persoonlijk vind ik dat wel een meerwaarde bij een live optreden. Het vierde nummer, de titelsong van zijn nieuwe plaat, was ook meteen het eerste nummer waarbij het publiek echt mee zong.
Er stond een vrij uitgebreide band (5 personen) op het podium waardoor het allemaal wat grootser klinkt en alle instrumenten en klanken komen goed tot hun recht. Een verschil met de nummers van de eerste plaat, die wat dat betreft wat eenvoudiger was. Ook viel mijn oog op de enige dame op het podium: India Bourne. Met enige verbazing zag ik dat ze niet alleen basgitaar en cello speelde, maar ook drums en keyboard en als achtergrond-zangeres mee zingt. Zo blijkt dat Ben medetalenten om zicht heen heeft verzameld, wat gaaf is om te zien.
Alhoewel de meeste songs van de nieuwe plaat zijn, werden er ook een paar oudere nummers gespeeld. ‘Black Flies’ van het album ‘Every Kingdom’ was misschien niet de meest bekende, maar wel een nummer wat goed in het geheel van de show past. Met filmbeelden van bomen en takken in combinatie met het licht wat ook weer afgestemd was op de muziek was er duidelijk ook aandacht besteed aan de beleving en geven van gevoel aan de hele show.
Het typische gitaargeluid verbond met een schitterende gitaarsolo de nummers naadloos aan elkaar. Het nummer ‘Small Things’ volgde, met op de achtergrond filmbeelden van watergolven en vage lichtjes. Zo vloeien we over van het ene in het andere donkere nummer. Ook een tweede microfoon met een langzaam donker geluid die (bij meerdere nummers) door Ben gebruikt werd, zorgde voor een iets wat sobere maar meeslepende sfeer.
Daarna was het stil. En de zaal was stil. Vervolgens ging hij zitten bij het nummer ‘End of the affair’. Alhoewel het weer een prachtige licht-beeld-geluid combinatie was, was het op zich jammer voor de mensen die achter in de zaal stonden, zij konden hem nu minder goed zien. Het publiek was vrij rustig maar genoot duidelijk. Hier en daar een knuffelend stelletje en iedereen stond al neuriënd, knikkebollend en hoofd schuddend met de maat mee te bewegen.
Bij de nummers ‘Time is dancing’ en ‘Evergreen’ gaf het licht wat meer kleur waarmee de somberheid nog iets op gefleurd werd. En alweer bijna aan het einde van de show gekomen speelde ze nog een oudje van de ‘The Burgh Island EP’; Het nummer ‘Oats in the water’ werd gespeeld, wat verrassend goed in het geheel paste. Ook kwam er nu wat meer interactie met het publiek.
Het nummer ‘The fear’ van het eerste album leek het laatste nummer van deze avond te zijn. De het publiek zong mee en was duidelijk blij het nummer te horen. Ben bedankte iedereen en wees erop dat er alleen vanavond een after party zal zijn. Maar na de reactie van een zeer enthousiast publiek besloten ze nog een nummer te doen als toegift, wat opvallend genoeg de avond ervoor niet was gedaan. ‘All is now harmed’ was het laatste nummer en een mooie afsluiting van de avond. Met luid geklap, gejoel en gegil als “Ben I love you” liet het publiek hun positieve reacties op de show horen.
Ben Howard heeft met zijn nieuwe plaat duidelijk een andere sfeer neergezet, is een nieuwe weg ingeslagen en heeft daarmee lef getoond. Een duistere, donkere en misschien wat sombere plaat waarmee hij laat zien wat hij in huis heeft. Niet bepaald muziek waarbij het publiek met handjes in de lucht staat te springen of kei hard mee staat te blèren, maar dat maakt het nog niet minder succesvol. Wel iets waar je van moet houden, want kom je voor een feestje ben je bij de nieuwe shows aan het verkeerde adres.
De prachtige gitaarsolo’s spreken zonder tekst en de ‘gevoelige snaren’ worden geraakt. Het pakt je en laat je niet meer los. Zelfs met ogen dicht is de sfeer voelbaar. Voor mij persoonlijk had hij nog net wat meer contact mogen maken met het publiek, zeker nu deze nummers minder toegankelijk zijn en de zaal van behoorlijk formaat. Maar de show in zijn totaliteit, met de uiteenlopende songs, beeld, licht en natuurlijk fantastisch geluid maakt dat alles eigenlijk weer goed.
