Javier Guzman is toch wel een icoon in de comedywereld. Wellicht komt dat door zijn diversiteit aan verslavingen die hij achter de rug heeft, zijn vele succesvolle theaterprogramma’s, zijn galgenhumor of misschien ook wel zijn bijzondere persoonlijkheid. In elk geval weet hij het weer te flikken om de theaters in Nederland uit te verkopen met zijn anderhalf durende programma ‘Delrium II’. Ik bezocht zijn voorstelling in Eindhoven en liet het helemaal over mij heenkomen.
Een aantal jaar geleden bracht Javier al de voorstelling ‘Delerium I’ waarin hij vertelde over zijn alcoholverslaving. Bijna vijf jaar later gebruikt hij dit concept opnieuw, maar nu vertelt hij over zijn coke-verslaving. Hij begint dan ook met de vraag “Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen?'”. Met een blik op zijn verleden is die vraag dan ook zeker niet onterecht. Javier speelt meteen open kaart en vertelt over zijn bestaan als verslaafde van allerlei verdovende middelen. Hij weet dit openhartig te vertellen en zorgt voor een stille zaal. Toch krijgt hij mijn medelijden niet; Dit komt vooral door zijn goedgeplaatste galgenhumor tussen zijn verhaal door. Zo vertelt hij over zijn Antilliaanse drugsdealer en hoe hij stond te wachten op gure parkeerplaatsen in Amsterdam, al wachtende op zijn grammetjes coke. Maar toch weet hij dan ook anderzijds weer van datzelfde verhaal af te wijken om even de link te leggen tussen drugsdealers en buitenlanders. Het is vermakelijk en humoristisch maar anderzijds haalt het wel het serieuze gehalte uit de voorstelling.
Toch weet Guzman mij later op de avond weer wel te pakken als hij vertelt over hoe hij van plan was om zelfmoord te plegen, of hoe hij sociaal geïsoleerd raakte. Nog steeds met diezelfde rauwe humor als in het begin van de avond. Zo ook als hij vertelt over hoe hij meerdere malen wakker werd, met de gezichten van ambulancebroeders boven zich, zijn familie en de steeds bozer wordende dienstdoende arts; Hij weet het allemaal humoristisch in te pakken. Er ontstaan voornamelijk lachsalvo’s als hij vertelt over hoe hij vier uur naar een naaktslak keek of met een ‘Alien’ de wereldproblematieken doornam. Zo zie je maar waar het kan stranden met een lijntje coke en een overdosis slaapmiddel.
Javier Guzman weet de zaal met zijn zesde avondvullende programma op verschillende vlakken te raken. Zo is het zeker schokkend om te horen dat hij ruim 10 milligram coke per dag gebruikte in combinatie met te veel slaappillen. Anderzijds weet hij de zaal soms ook stil te krijgen en dan enkele momenten later weer flink aan het lachen. ‘Delerium II’ is een vermakelijke, humoristische, goed geregisseerde en openhartige voorstelling. Maar toch heb ik geen echt wow-gevoel ervaren in zijn verhaal. De empathie vanuit de zaal was ver te zoeken. Dat is wellicht ook niet heel erg gek, gezien het feit dat Javier zichzelf gedurende de hele avond een loser noemde en elk mogelijk moment van medeleven doorboorde met een anekdote of een ongenuanceerde grap. Dat wat vanzelfsprekend erg jammer is, maar zeker geen reden is om dit zeer vermakelijke stukje cabaret te missen.
