Ik moet wel eens boodschappen doen. Niet zo heel vaak, maar er zijn van die momenten dat ik geen keus heb. Natuurlijk zou ik voor een “niet-eten” dag kunnen kiezen, maar dan overwint uiteindelijk het maaggeknor het van de tegenzin en ga ik toch. In sommige gezinnen gaan man en vrouw dan voor de gezelligheid samen. Mijn echtgenote en ik gaan sinds kort niet meer samen, ik ben volgens zeggen onvoldoende gezellig.
Volgens mijn partner loop ik namelijk altijd en overal op te zeuren en te zaniken en zorg ik altijd voor gedoe. Ik moet overigens erkennen dat ze daarin absoluut een punt heeft. Maar dat komt omdat er binnen deze Appie ook altijd wat aan de hand is.
Ik ben weliswaar iets te kritisch, maar natuurlijk niet zonder reden. Altijd als ik daar rondloop, dan struikel ik over de in de weg lopende, zittende of hangende vakkenvullers, heb ik steeds ruzie met a-sociale scoot-mobielers die je de zoom uit je broek scheuren, is steevast het schaaltje met uitprobeer-kaas op en zijn de schappen waar ik de boodschappen uit moet trekken veelal leeg. Daar zijn dan die hordes doorgang-blokkerende vakkenvullers mee bezig.
Het gevolg: Ik stamp met een enorme chagrijnige bek door de winkel. En dan ook nog “kris-kras” want steeds als ik de vakken-onlogica van de Appie begin te snappen, wordt de winkelindeling weer aangepast. En als het gaat over onlogica: het kwetsbare spul zoals fruit, ligt bij de ingang en gaat als eerste in de kar. De zware spullen zoals flessen frisdrank, vloeibaar wasmiddel, flessen wijn, of krat bier liggen-staan achterin de hut en moeten noodgedwongen als laatste op de kar worden geladen. De chips zijn dan al gesneuveld en de eventueel aangeschafte aardbeien lekken na afloop onderuit de blauwe kar.
De ergste boodschappenhobbel echter is de kassa. Die vormt bij deze supermarkt een regelrechte ramp. Het is een diepe bron van ergernis want de manager beschikt namelijk over het fatale talent om op de drukste momenten van de dag de minste kassières in te zetten. En omdat de oplopende vertraging nog niet hoog genoeg is, heeft hij ook nog besloten om de snel-kassa om zeep te helpen.
Overigens zou ik daar indirect wel eens de oorzaak van kunnen zijn. Ik had recent met een medewerkster een oplopende discussie over wat daar nu precies aangeboden mocht worden. Het antwoord was simpel: Het moest in een mandje passen, het mochten niet meer dan twaalf artikelen zijn en ook nog verschillend.
Uit pure balorigheid heb ik toen een kratje bier in zo’n blauwe mand geperst en op de balie gezet.
Dat was blijkbaar toch iets teveel voor deze Appie… en behalve voor deze super, ook de laatste ergernis-druppel voor mijn eega…
Brompot
