Er is een tijd geweest dat ik bij elke gebeurtenis van enige importantie de schrijfmachine op tafel kwakte en er een zwaar emotioneel stuk over dichtte waarbij ik een dag later al spijt voelde. Omdat mistige emotie nu eenmaal snel vervliegt waardoor de realiteit zichtbaar wordt… En die is altijd anders. Als ik nog in de geschetste tijd had verkeerd dan had ik nu, na de ramp met het Maleisische vliegtuig, waarschijnlijk alle registers open getrokken.
Zo zou ik de Nederlandse woordvoerder van de getroffen vliegtuigmaatschappij hebben beticht van glimmende pikkengedrag omdat de man zichzelf in het zicht van de camera verschrikkelijk interessant vond. Ook zou ik het schandelijk hebben gevonden dat men na drie dagen nog steeds liep te steggelen over de passagierslijst. Dat, terwijl tegenwoordig zelfs je geslachtsdelen worden gecheckt of je wel bent wie je bent.
Ik zou hebben gescholden op de daders. Vooral op diegene die met hun ongewassen klauwen aan de spullen van de slachtoffers hebben gezeten.
Ik zou het gerucht, dat de gevonden koffers zouden zijn leeggeroofd, heel groot op de voorpagina hebben geplaatst.
Ik zou de daders van deze ronduit onbeschofte lijken-pikkerij aan de publicitaire schandpaal hebben genageld totdat ze zelf waren leeggeroofd…
Ik zou die idioot van een Poetin de kast hebben uitgeveegd. Dat die ongelofelijke zak hooi zijn invloed zou moeten aanwenden om dat seperatistengajus uit te schakelen en de weg van de democratie te prediken in plaats van wapentuig te leveren.
Ik zou zelfs Gorbatsjov hebben verzocht om er zich mee te bemoeien. Omdat hij als enige Rus ooit de Nobelprijs voor de vrede heeft gekregen.
Ik zou willen voorstellen om het ijzeren gordijn maar weer uit de kast te trekken. En dat om al die gebieden heen te zetten die zich bezig houden met het in onbalans brengen van de wereldvrede en in de twijfelachtige hoop dat ze eerst hun eigen oorlog uit zouden vechten…
Ik zou de leer van Darwin in twijfel hebben getrokken. Omdat de evolutie-leer nooit op dit seperatisten-tuig van toepassing heeft kunnen zijn. Omdat ze in het stadium van ongedierte zijn blijven hangen en nooit verder zullen komen.
Ik zou van elk slachtoffer een beeld willen laten maken, 298 stuks in totaal en die op het Rode Plein in Moskou laten plaatsen. Pal voor het raam van Poetin. Zodat hij elk moment van de dag wordt herinnerd aan datgene wat hij niet heeft gedaan. Het brengen van vrede.
Ik zou nog heel veel meer dingen hebben willen doen. Allemaal geregisseerd vanuit mijn primaire opwelling, bijgenaamd de emotie. Gelukkig heb ik de laatste jaren geleerd dat je er niets mee bereikt. Emotie is als sterke drank voor een schrijver: je schiet je woorden overmoedig op papier, maar raakt uiteindelijk kant nog wal…
Brompot
